Τέσσερις το πρωί έπιασε βροχή
και στάζει στο χαλί ένα δάκρυ γυαλί
γιατί δεν είσαι πια εδώ σε σχοινί περπατώ
από ποια κλωστή να κρατηθώ
Τέσσερις το πρωί με πνίγει η σιωπή
μελαγχολία φοβερή μου λείπεις πολύ
μαχαίρι στην καρδιά με πονά
χίλια κομμάτια η ζωή μου δεν έμεινε τίποτα
Δε μιλάω δεν κοιμάμαι
μακριά σου φοβάμαι

Κοίτα με δεν μπορώ να ζω χωρίς εσένα
κοίτα με δεν αντέχω το μαρτύριο
δεν έχω λόγια περιττά να σου πω
κοίτα με μια φορά δες πόσο σ’ αγαπώ
Κοίτα με...

Πήγε έξι το πρωί ο ήλιος λέει να βγει
μα ακόμα στάζει στο χαλί ένα δάκρυ γυαλί
μαχαίρι στην καρδιά με πονά
χίλια κομμάτια η ζωή μου δεν έμεινε τίποτα
Δε μιλάω δεν κοιμάμαι
μακριά σου φοβάμαι

Κοίτα με δεν μπορώ να ζω χωρίς εσένα
κοίτα με δεν αντέχω το μαρτύριο
δεν έχω λόγια περιττά να σου πω
κοίτα με μια φορά δες πόσο σ’ αγαπώ
Κοίτα με...

Κοίτα με δεν μπορώ να ζω χωρίς εσένα
Κοίτα με...