Κάποτε ζούσαμε μαζί
λένε, τα λάθη είναι μοιραία
τώρα καθένας μόνος ζει
και μόνος λείπει στην παρέα

Φίλοι στο δρόμο σ’ έχουν δει
δεν είδανε με ποιον μαλώνεις·
έχεις κρατήσει το παιδί
που ήμουν, και το μεγαλώνεις

Στον ίδιο δρόμο έχω χαθεί
σαν να μου άφησαν το χέρι·
άλλον θα βρεις, θα ’ναι σπαθί
θα κόψεις κάθε νταραβέρι

Σαν δυο φτερούγες στη ζωή
τους δυο σας ο έρως θα κινήσει...
Σ’ έχω ξεχάσει πιο πολύ
απ’ όσο αυτός θα σε γνωρίσει