Η πρωινή δροσιά πάνω στα φύλλα τους
κυλά στα μέλη, στο μυαλό σαν μέλι
λάμποντας υγρή στα βλέμματα
καυτή ανάσα μες στα ξέφωτα

Σαν το μαχαίρι που καρφώνεται
σφαδάζει και ξαναϋψώνεται
κάθετα στην πληγή
Ο έρωτας σαν προσευχή
κάνει να ανθίζουνε τα σώματα
να λύνονται αυτόματα
βαθιά στην ηδονή

Υποχωρούν τα φύλλα όταν καλπάζουμε
λυγμός και γλύκα και το σώμα τρέμει
θάλλοντας πορφυρό στον πάγο
που σπάει και χύνεται με μας...

Σαν το μαχαίρι που καρφώνεται...