Τέτοια νύχτα να μιλήσω, τέτοιο δρόμο να σου δείξω
Αφού ξεφεύγεις
Με μισόλογα πικρά
Κυνικός τρελός κι αφέντης
Η ζωή σου που περνά

Στάζει η πίκρα από τους τοίχους
Και περνάει μέσ’ σε στίχους που σκαρώνεις
Τότε είσαι μακριά
Απ’ τη Γη και τους ανθρώπους
Που η ματιά τους σε πονάν

Θα ‘ρθει το πρωί
Κι η ψυχή θα βγει
Στους δρόμους φωτιές
Αλλά εσύ δε φταις

Γειτονιά, αιώνια πόλη
Σε τυλίγει, σε σκοτώνει, μα εσύ φεύγεις
Με τραγούδια και βιολιά
Μουσική απ’ τα παραμύθια
Που δε σου ‘λεγε η γιαγιά

Για ένα μύθο ζούμε όλοι
Ίδια αγάπη ψάχνουμε όλοι, μα εσύ μόνος
Ξεγελιέσαι στα κρυφά
Δεν μπορεί ο πόνος σου όλος
Από ‘σένα να περνά

Θα ‘ρθει το πρωί
Κι η ψυχή θα βγει
Στους δρόμους φωτιές
Αλλά εσύ δε φταις...