Με δυο καραφάκια ούζο
και μια ρέγγα καπνιστή
τα ’πιαμε κι οι δυο, στο τέλος
βγήκαμε πολύ γνωστοί.
Μου ’πες για την Ερασμία,
σου ’πα για τη Δεσποινιώ,
μου ’πες για τη Γλυκερία,
σου ’πα για την Κατινιώ.

Τι μικρός που ’ναι ο κόσμος,
θα σ’ τον δείξω για να δεις.
Σαν περάσουν λίγα χρόνια
θα ’μαστ’ όλοι συγγενείς.

Φίλοι γίναμε από τότε,
κι όλες μπήκαν στη γραμμή
οι αγάπες της βδομάδας
που ’χανε μαζί μας βγει:
Μια εγώ την Κατινίτσα,
μια εσύ τη Δεσποινιώ·
είν’ ο κόσμος γειτονίτσα
κι ένα γέλιο ειρωνικό.