Μισό χαμόγελο δειλό μέσα στο τραίνο κι’όμως φτάνει
να δείς τα πράγματα αλιώτικα στην ίδια διαδρομή
όπως η καύτρα από τσιγάρο που ροδίζει στο σκοτάδι
όπως το κύμα το αφρισμένο που ασημώνει την ακτή.
Σ’ένα σταθμό να σημαδεύει τα μαλλιά σου ίσιο βλέμμα
δίνει το σήμα η καρδιά σου για ασήμαντη αφορμή
εκεί που είχες προσπεράσει και δε σε άγγιζε το θέμα
το άρωμά σου κοκκινίζει ξαφνικά από ντροπή
σε μια στιγμή σε μια στιγμή.

Στο κατα λάθος τηλεφώνημα φωνή που σε ταράζει
πατάει φρένο η ανάσα για να βρει εισαγωγή
η τρικυμία που φοβόσουν τώρα πια σε συναρπάζει
χωρίς ανάσα να μαζεύεις όσα είχες αρνηθεί.
Και όλα γίνονται χημεία και χορεύουν όπως πρώτα
ανοίγεις τέντα τα παράθυρα να μπεί η Ανατολή
και ποιος θυμάται τα κλειδιά που έχεις ξεχάσει εξω απ’τη πόρτα
τί πάει να πει πως θα χαλάσει ο καιρός τη Κυριακή
σε μια στιγμή σε μια στιγμή.

Σε μια στιγμή το σκάς απ’τη βιτρίνα σου στις χούφτες σου βροχή
να πνίξεις τη ρουτίνα σου να τρέξεις σαν παιδί που κάνει μια ευχή
το αστέρι πριν χαθεί
σε μια στιγμή γλιστράς από το άρμα σου και ντύνεσαι γυμνή
για να σε βρει το κάρμα σου κυλιέσαι σαν παιδί και βάζεις μια φωνή
‘‘το τέλος μου κι’αρχή’’.

Σ’ένα βουνό από χαρτιά μια καλημέρα κάτι λέει
και το γραφείο σου ανύποπτο μυρίζει γιασεμί
σα το ποτό που σε βραχνιάζει σε ζαλίζει και σε καίει
σα το τργούδι που σου κάρφωσε απ’το βράδυ ως το πρωϊ.
Τυχαίο άγγιγμα στο Βύρωνα σε σκούντισε ’’συγγνώμη’’
εκείνος έβλεπε ένα ματς με μια κατάληξη ατυχή
και ξεκαρδίστηκες που ήθελε να σπάσει την οθόνη
όλα συμβαίνουν ξαφνικά σε μια ανύποπτη στιγμή
σε μια στιγμή σε μια στιγμή.