Τα πιο γλυκά χαμόγελα της μικρής μας πόλης
η Πόπη, η Τασούλα κι η Χριστίνα
η Μαρίνα κι η Λουτσιάνα στα ποδήλατα
απόγευμα, μου άνοιγαν τον ορίζοντα.

Όλη η βδομάδα πέρναγε για να ‘ρθει το Σαββάτο
στη βόλτα πάνω – κάτω να σε δω
με τα μάτια της ψυχής μου εγώ σε κοίταγα
δε χόρταινα, πήρα μετά και πέταξα μακριά.

Πέρασαν τα χρόνια
γίναν τόσα στη ζωή μας
μια λέξη τότε δεν είχαμε πει.
Τώρα σαν με βλέπεις
μ’ αγκαλιάζεις κι όλο μου μιλάς
σαν πρόσωπο, αγαπημένο
σαν φίλο που για χρόνια είχε χαθεί.
Σαν φίλο που για χρόνια είχε χαθεί...

Μου άνοιγαν τον ορίζοντα...