Για τους φτωχούς πολλά τραγούδια υπάρχουν
μα εγώ θα πω για κάποιο φίλο πλούσιο
μ’ αφήνει να δω την αγωνία του
και πως χειρίζεται το χρήμα.

Όταν βγαίνουμε έξω, κρατάει μαζί του λίγα
κι οι άλλοι λεν πως είναι, τσιγκούνης και σφιχτός.
Ψωνίζει απ’ τις λαϊκές, δεν ξοδεύει πολλά
με τ’ αυτοκίνητο δεν τα πάει καλά
λιωμένα παπούτσια, απ’ το περπάτημα.

Και να δεις στην αρχή τον πήρα στραβά.
Έχει ψωμί η δουλειά όσο μ’ αφήνει και μπαίνω βαθιά.
Ένα γυφτάκι βάφτισε, ανέλαβε τη μόρφωση του
και πήγαινε με τη γυναίκα του στο σπίτι του
με δώρα και γλυκά!

Χριστούγεννα!

Και μια γριά πουτάνα, την αποφεύγουν όλοι
μα τη φροντίζει αυτός
στέκεται στο μαγαζί του προσοχή και με γλυκιά φωνή
τα κάλαντα του ψάλλει!

Φως! Φως! Φως!

Κι ύστερα είδα στη μικρή μας πόλη
πως βοηθούσε ένα παιδί ναρκομανή
χτυπούσε πόρτες μπαλάκι τον εστέλναν
από δω κι από κει.

Όλοι τα χέρια σηκώναν
κι έλεγαν οι γιατροί:
«Ουδεμία εναλλακτική».
Κι οι δικοί του μάλωναν
ποιος την ευθύνη να επωμιστεί
κι ο φίλος μου, πήγε να τρελαθεί...

Να! Το παιδί απελπίζεται.
Παίρνει μια δόση γερή.
Κόψε! Τέλος. Μοιραία η στιγμή.
Την ίδια μέρα επίσημοι απ’ την Αθήνα.
Εγκαίνια! Γιορτή! Μουσική!

Χριστούγεννα!
Φως! Φως! Φως!
Χριστούγεννα!
Φως! Φως! Φως!