Περιμένοντας την ώρα να γυρίσει,
περιμένοντας το νέο μην αργήσει, ίσως αύριο.
Οι συνήθειες μας έχουν καθορίσει
κι η λαλιά μας απ’ το χρόνο έχει κολλήσει για το αύριο,
στριμωγμένοι σε σωρό από ελπίδες για το αύριο.

Σε συνέχειες μικρές επεισοδίων
η ζωή μας που για χάρη της μονάχα αντιστεκόμαστε.
Φωτισμένοι απ’ το φως λίγων κηρίων,
μες στα μπαρ που το ποτό μας βοηθάει να ξανοιγόμαστε,
τις χαμένες ευκαιρίες και τα λάθη μας θυμόμαστε.

Σε πλανόδιες τσιγγάνες χαρτορίχτρες επενδύουμε,
σε λαχεία περασμένων εποχών αναζητάμε
αριθμούς και σειρές που λίγο θέλαν να κερδίσουμε
και απτόητοι στο ίδιο τροπάρι προχωράμε.

Μα η άμαξα που λέγαμε του χρόνου,
τη ζωή στο δρομολόγιό της τώρα κουβαλάει,
οι ενοχές και τα προστάγματα του κόσμου
κι η φωνούλα μέσα όργανο του νόμου ακολουθάει,
τ’ όνειρό μας ξεχασμένο στα μπαγάζια καρτεράει.

Σε μνημόσυνα σχεδίων όταν τύχει συναντιόμαστε
αδιόρθωτοι με ρούχα που προδίνουν ηλικίες.
Τα ρεφρέν των τραγουδιών μας πού και πού ξαναθυμόμαστε,
ζωντανεύουμε στους ήχους τους χαμένες ιστορίες.