Όλα μοιάζουν να είναι σταθερά και απόλυτα
αντιρρήσεις σωρό κι η ζωή στο συρτάρι
με φραγμούς και με όρους που σου βάζουν αθόρυβα
κι’ ο έρωτάς σου κρυφός να μην αφήνει σημάδι.

Όλα έχουν σειρά αριθμό και ταυτότητα
και τ’ όνειρό σου ακόμα να μένει στην άκρη
να κρατάς μια πορεία σε παιχνίδια ανώδυνα
μα ο έρωτάς σου κρυφός να μην αφήνει σημάδι.

Κι ένας φόβος σε παίρνει,
ένας φόβος πικρός
η μικρή σου ελπίδα δραπετεύει και χάνεται,
της καρδιάς σου ο λόγος αντηχεί στο κενό,
στις παγίδες ακόμα κι ο έρωτας πιάνεται.

Και σε βλέπω στη μέση του δρόμου να στέκεσαι
να μετράς και να σέρνεις το κάθε σου βήμα
κι’ έτσι όπως διαβαίνεις να το ξέρεις θα φαίνεσαι,
θάσαι στόχος λοιπόν ή το επόμενο θύμα.

Κι ένας φόβος σε παίρνει,
ένας φόβος πικρός
η μικρή σου ελπίδα δραπετεύει και χάνεται,
της καρδιάς σου ο λόγος αντηχεί στο κενό,
στις παγίδες ακόμα κι ο έρωτας πιάνεται.