Το καλάμι που διψάει στον κάμπο
η βροχή κι οι ανεμώνες
η αλμύρα που μιλάει στον βράχο
κι έχει χάσει τις σταγόνες της
θέλω φωνάζουν
χώμα και νερό

Η γυναίκα που μιλάει στο φίδι
ζαλισμένη απ’ την αντηλιά
ο καπνός που φεύγει δαχτυλίδι
απ’ το τζάκι που ‘χει σβήσει πια
θέλω φωνάζουν
σώμα να πιαστώ

Πέσε φωτιά
η γη να γίνει στάχτη
σε μια βραδιά
σταυρούς μονάχα φτιάχνει
λάμψε φωτιά
μήπως φανούνε τα καρφιά

Το πηγάδι που ξερό απομένει
μα είναι άνυδρος ο τόπος του
και ο σπόρος χρόνια περιμένει
να γενεί καρπός ο κόπος του
θέλω φωνάζουν
χώμα και νερό