Απόψε δε θα βγω με φίλους ν’ αλητέψω
το σπίτι μου κλειστό για όλους τους απέξω
στον εαυτό μου θα δοθώ κι ίσως τα καταφέρω
να δω αλλιώς / να βγω στο φως
στον ήλιο σου να τρέξω

Για μένα ζήτημα ζωής
δεν είν’ αργά κι ίσως νωρίς
να σταματήσω αυτή τη σκόνη που σκοτώνει
δεν είχα άλλη αίσθηση / μονάχα μια παραίσθηση
σε λάθος ουρανούς πετάω

Απόψε μέσα στη σιωπή / κι η νύχτα είναι μεγάλη
ο θάνατος καραδοκεί / στην πόρτα μου ήρθε πάλι
το σπίτι μου μοιάζει μ’ ακτή που άγριο κύμα σκάει
κι εγώ σαν ναυαγός εκεί / το χώμα της πατάει

Για μένα ζήτημα ζωής
δεν είν’ αργά κι ίσως νωρίς
να σταματήσω αυτή τη σκόνη που σκοτώνει
δεν είχα άλλη αίσθηση / μονάχα μια παραίσθηση
σε λάθος ουρανούς πετάω