Μοιάζεις με χώρα μαγική
με χώρα στριμωγμένη
σα μια χαμένη αλλαγή
που δεν τ’ ομολογεί

Η αυλαία πέφτει σαν βροχή
που κάτι πάει να κρύψει
το εμφύλιο φιλί σου
ακόμα αιμοραγεί

Το νόημα έγινε γιορτή
παρέλαση αστεία
ο έρωτάς σου αριθμός
κι ουρά μπρος στα ταμεία

Κι όπως μια απάντηση κρυφή
ανοίγει τα φτερά της
μια ναυμαχία ερωτική
απλώνει τ’ αρωμά της

Σαν μια παράσταση τρελή
που δεν πιστεύει να σωθεί
και έγινε παρωδία
αν ένα τέλος δεν βρεθεί
να σέβεται τον θεατή
θα γίνει τραγωδία

Στης φαντασίας τη γιορτή
το νήμα θα ξαναβρεθεί
κι ότι τελειώνει θα χαθεί.