Στης νύχτας χάνομαι το ουρλιαχτό.
Αέρας τρίζει το κενό.
Η πόλη μοιάζει σαν ξωτικό
και τη ζωή μου πνίγει.
Τι είναι γύρω μου αληθινό;
Το πρόσωπό σου μακρινό
και τ’ όνειρό μου πιο γυμνό,
κι οι φίλοι μου έχουν φύγει
απ’ την πόλη του θανάτου.

Πυκνή ομίχλη, ανησυχώ
στης απουσίας την ηχώ.
Το μέλλον νιώθω να ’ναι στεγνό
σαν μυστική παγίδα.
Μες στον ορίζοντα της μοναξιάς
ακούω χτύπους της καρδιάς
σαν να ’ναι σπίθες κάποιας φωτιάς
και φεύγω μ’ όσα είδα
απ’ την πόλη του θανάτου.
Απ’ την πόλη του θανάτου.
Ν’ ακούσω θέλω μαντολίνα.

Μες στων ματιών σου τον ουρανό
το θάνατο ξεχνώ,
το σώμα νιώθω ζωντανό.
Βαθιά μου αλλάζουν όλα.
Τριγύρω άρρωστοι και σκυθρωποί,
μα η αγάπη μια ριπή
που κομματιάζει τη σιωπή.
Μαζί σου φεύγω τώρα
απ’ την πόλη του θανάτου.
Απ’ την πόλη του θανάτου.
Σου μιλώ με μαντολίνα.