Μέτρησε στίχους από τους μύθους
μέτρα καμπάνες τα δειλινά
της πόλης χάιδεψε τους τοίχους
και τα μπαλκόνια της τ’ αδειανά

Έλα σαν έρωτας κι άγγιξέ την
άσε να γίνει ο νους πουλί
κρασί πανάρχαιο πότισε την
τη Δυσδαιμόνα που σε καλεί

Έτσι δαρμένος από το κύμα
σαν ένας Όμηρος τραγικός
σε μια κολώνα πιάσε το νήμα
στης Σαλαμίνας να βγεις το φως