Με όνειρα αυθαίρετα στου νότου τη σχεδία
ταξίδεψα τα κύματα στα όρτσα τού καιρού
και το ταξίδι τέλειωσε σ’ αυτή την παραλία
στο τέρμα τής πρωτεύουσας του μαύρου ουρανού

Στα μεσημέρια μου, στα καλοκαίρια μου
στου ονείρου τα νησιά και στα νυχτέρια μου
ήπια και μέθυσα, τα μάτια έκλεισα
το τελευταίο μου αυθαίρετο το γκρέμισα

Στης νύχτας τα περάσματα περίμενα το θαύμα
μα εκείνο δεν ερχότανε και μ’ έπαιρνε πρωί
και μέτραγα τα ερείπια απ’ το αρχαίο δράμα
που παίζαμε και χάναμε ολόκληρη ζωή

Στα μεσημέρια μου, στα καλοκαίρια μου
στου ονείρου τα νησιά και στα νυχτέρια μου
ήπια και μέθυσα, τα μάτια έκλεισα
το τελευταίο μου αυθαίρετο το γκρέμισα

Στα μεσημέρια μου, στα καλοκαίρια μου
στου ονείρου τα νησιά και στα νυχτέρια μου
ήπια και μέθυσα, τα μάτια έκλεισα
το τελευταίο μου αυθαίρετο το γκρέμισα