Τι μας φταίει ο χρόνος,
Αιωρείται πάνω απ’ την παράσταση.
Και μια ζωή
Χωράει σε μία στιγμή μικρή.
Τι μας φταίει ο χρόνος,
Προχωράει και στήνει μια κατάσταση.
Κι εμείς εδώ.
Οι Αναστημένοι κι οι Νεκροί,

Πόνος που τρέφει δυνατά παιδιά.
Πόνος σαν λίμνη ροδοπέταλα και φως,
Πόνος σαν μια τεράστια μοναξιά.
Πόνος σαν μόνος πικραμένος αδερφός.

Τι μας φταίει ο χρόνος.
Σκάβει λάκκους πριν απ’ την Ανάσταση.
Τον ένα εδώ
Τον άλλο δίπλα σ’ένα φως.
Κι όσο κι αν πονάμε
Θα την αγαπάμε την παράσταση.
Κι εσύ κι εγώ
Κι ο Αναστημένος κι ο Νεκρός.