Στις τελευταίες σπηλιές του μυαλού μου
Πίσω από φύκια και κόκαλα λευκά
Θαμμένες στο βαθύ χρόνο του νου
Στον άπειρο χρόνο του νου

Μένουν ακόμα οι ζωγραφιές
Ζουν από πάντα μέσα στις σπηλιές
Οι άντρες με τους στενούς γοφούς
Και τ’ άγρια ζωα ο αιώνιος εχθρός

Έρχονται ώρες που με παίρνει το σκοτάδι
Και πέφτω απότομα σ’ εκείνες τις σπηλιές
Και ξαναζώ απ’ την αρχή την Ιστορία
Και συλλαβίζω τις αιώνιες γραφές

Δεν είμαι μόνος μου στον κόσμο που τελειώνει
Είναι μαζί μου οι πρωτόγονες φωνές
Είναι η γλώσσα των ματιών και των νευμάτων
Είναι μαζί μου οι πρωτόγονες φωνές