Είναι καιρός που ζω μονάχος
και δε μου κακοφαίνεται.
Συνήθισα στη μοναξιά μου,
κι απ’ τη δική σου συντροφιά
καλύτερα μου φαίνεται.

Τώρα ό,τι κάνω θα ’ναι για μένα,
δε θα πονέσω πια για κανένα
κι ούτε θα κλάψω χρόνια χαμένα.

Ήρθαν στιγμές που σε ζητούσα
κι όμως ποτέ δεν λύγισα.
Προτίμησα την ερημιά μου,
και στη δική σου αγκαλιά
με τίποτα δε γύρισα.

Τώρα ό,τι κάνω θα ’ναι για μένα,
δε θα πονέσω πια για κανένα
κι ούτε θα κλάψω χρόνια χαμένα.