Μια ελαφίνα αντάμωσα
το βράδυ προς την δύση,
σαν άγγελος μου φάνηκε
να με παρηγορήσει.

Που `χω πιο μαύρη την καρδιά
από τα δυο της μάτια,
που μόλις μ’ αντικρίσανε
με κάνανε κομμάτια.

Σταμάτησα και την ρωτώ
πού τα `βρε τέτοια μάτια,
μου κρένει μ’ αναστεναγμό
στης μοναξιάς τα πλάτια.

Της λέγω δώσ’ μου δυο ματιές
δώσ’ μου και κάτι άλλο,
ζάχαρη από τα χείλη σου
πο’ χω καημό μεγάλο.

Ξένη εγώ ξένος κι εσύ,
θα σου τα δώσω όλα.
Μ’ αγκάλιασε με φίλησε,
μου `στησε καρμανιόλα.

Γιατί σαν ψεύτρα, ψεύτικα
τα χάδια, τα φιλιά της,
με τις ψευτιές με μπέρδεψε
στα δίχτυα τα δικά της.