Κουφάρι κρεμασμένο στον τοίχο
γλυκά με σκοτώνεις
με της μουσικής σου τον ήχο
με απομυζείς
ντροπαλή μα κι ευαίσθητη φύση
σε νιώθω
όταν η θλιμμένη φωνή σου πάει να γίνει σχοινί
πλήρωσες το τίμημα της σιχαμάρας του πλήθους
μόνος για πάντα θα είσαι
όπου κι αν περπατάς

Κουφάρι κρεμασμένο στον τοίχο
με βασανίζεις
μέσα στο λαβύρινθο των στίχων σου
ονειροπολώ
η λύτρωση δεν ξέρω αν σε άγγιξε ποτέ
το πένθιμο πέπλο τυλίγει όλο το σκηνικό