Δεν έχω ρέντα να σας πω ιστορίες αγαπησιάρικες ρομαντικές
πληρώνω δυστυχώς χοντρές φοβίες κόμπλεξ ταμπού με επιπλοκές
από μικρός έβλεπα ζευγαράκια να μοιάζουν με αιώνιους εχθρούς
να διαπληκτίζονται σωρός τα σκάγια με βία κι αντιπερισπασμούς.

Όσο μεγάλωνα βρισκόμουν μέσα σε διασταυρούμενα πυκνά πυρά
ο ένας βλαστήμαγε τη πριγκηπέσσα κι η άλλη τον Αλή Πασά
θυμόντουσαν αυτά που είχαν σχολάσει μα δε τους πείραζε για τα μπροστά
τα Σαββατόβραδα είχαν πάντα παύση το γλένταγαν κανονικά.

Το άλλο πρωϊ σκουπίζανε τα ίχνη λες και δεν είχανε ποτέ βρεθεί
σα ταξιδιώτες που τους τρώει η ομίχλη ’’να μη τους καίγεται καρφί’’
καταλαγιάζανε στο υπνοδωμάτιο ψέλνοντας το τροπάριο το γνωστό
καθένας έχριζε το εγώ του άγιο σαν να `χε βγει απ’ τη Κιβωτό.

Ειλικρινά δε τους καταλαβαίνω πρώτα ερωτεύονται μετά καρφιά
όσο κι αν τρέχω δε τους προλαβαίνω πάνε με χίλια στα τυφλά
γι’ αυτό διστάζω και να τραγουδήσω αυτά που οι ερωτευμένοι μου ζητούν
μα πρέπει πρώτα να ξεκαθαρήσω για να μη με παρεξηγούν.

Δεν έχω πρόβλημα με την αγάπη θέλω κι εγώ να πω τα ερωτικά
μα όσο κι αν ίδρωσα δε βγήκε κάτι απέτυχα προσωπικά
το προσπαθώ σκληρά και πάντα ελπίζω να εμπνευστώ κάποιο παθιάρικο
να το σφυρίζω να το νανουρίζω να το χαϊδεύω σαν μωρό.

Μπορεί και να μη διαθέτει λόγια μπορεί και να μην έχει μουσική
τους λεπτοδείχτες μόνο απ’ τα ρολόγια
τικ τακ τικ τακ μες τη σιωπή.........