Δεν ξέρω αν τα βλέπω εγώ στραβά
η αν έχουνε τα πράγματα στραβώσει
τα νέα τρέχουν καταιγιστικά
κι η μπάλα στο δοκάρι έχει σκαλώσει.

Οι απέναντι φουσκώνουν τα μυαλά
παντού φιγούρες ύφος ζοριλίκια
μαζί με τα ξερά και τα χλωρά
κι εσύ με εμφιαλωμένα καρδιοχτύπια.

Στα πεζοδρόμια της οργής
εκεί να σκύψεις να με δεις που το παλεύω
στα περιθώρια της φυγής
σε πλοία άγονης γραμμής
αγάπες κι όνειρα ο τρελός να ζητιανεύω.

Η κόλαση παράδεισους γεννά
κι αντίποινα προσφέρει η προστασία
διόδια απ’ την Άνοιξη ζητά
μαπάλι τη πληρώνουν τα θρανία.

Το κύμα μετανάστης στα βουνά
με τα άπλυτα και διαπλεκομένα
ποιος παίρνει μάτι αναδρομικά
κι η φύση βλαστημάει στα χαμένα.