Ο νιος απ’ την ανατολή κ’ η κόρη από την πόλη
σαν πάησαν κι ανταμώθηκαν σε ξένο περιβόλι,
τα δυο κρυφά κουβέντιαζαν, τα δυο κρυφά μιλούσαν.

Ξένος εσύ, ξένος κι εγώ, το περιβόλι ξένο.
Ξένε μου σαν πεινάσουμε, με τι ψωμί θα φάμε;
Τα χείλη σου, τα χείλη μου, φραντζόλα για να φάμε.

Ξένε μου σαν διψάσουμε, το τι νερό θα πιούμε;
Το δάκρυ σου, το δάκρυ μου, γλυκό κρασί θα πιούμε.

Ξένε μου σαν νυχτώσουμε το πού θα βραδιαστούμε;
Ν’ ιδώ κόρη μ’ θα μείνουμε, ιδώ θα βραδιαστούμε.

Ξένε μου σαν κρυώσουμε, με τι θα σκεπαστούμε;
Την κάπα σου, την κάπα μου, τσέργα να σκεπαστούμε.