Στ’ αλογάκι μου καβάλα
κείνο τον καιρό,
τα κορίτσια παινευόταν
ποια θε να κοιτώ.

Με το κόκκινο ζωνάρι
ήμουν λεβεντιά,
βελουδένιο γελεκάκι
και κομπολογιά.

Τρία κι έξι, βγάλε δύο
κάνουνε εφτά,
τόσες μέρες την `βδομάδα
άλλαζα αγκαλιά.

Κι αν καμιά την αγαπούσα
μέσα απ’ την καρδιά,
έκανα σκαλιά και μάντρα
με μια δρασκελιά.

Και της γειτονιάς οι μάγκες
μ’ εκτιμούσανε,
κάθε βράδυ με λατέρνα
το γλεντούσαμε.

Τα σημερινά τερτίπια δεν τα κάναμε,
τρίζαν οι πατημασιές μας σαν περνάγαμε
και τον λόγο μας σαν άντρες
τον κρατάγαμε.