Μου τα πετάξανε, που λες,
τα τσαμασίδια στις αυλές
και μ’ έκαναν ρεζίλι.
Μα δόξα να ’χει ο Θεός
και ας γκρινιάζει ο φτωχός,
να που υπάρχουνε κι οι φίλοι:

Ο αρκαντάσης ο Μεμάς
που πάντα νοιάζεται για μας
και αγαπάει τη φτώχια,
έτρεξε, βρήκε μια σπηλιά,
μου τρύπωσε τη φαμελιά
πριν πιάσουν πρωτοβρόχια.

Τώρα να βρέχει, να βροντά
αστροπελέκια να πετά
να ρίχνει καλαπόδια.
Μα κι ο Χριστός μας, βρε παιδιά
γεννήθηκε σε μια σπηλιά
κι είχε παρέα του τα βόδια.