Του νότου άνεμε θολέ
τι θέλεις από μένα
στο πέρασμά σου μ’ άφησες
με μάτια δακρυσμένα.

Και πήρες ότι αγάπησα
ότ’ είχα και δεν είχα
τον ήλιο πού ζωγράφιζα
τον έσβησες μια νύχτα.

Δεν μπαίνει άνοιξη ποτέ
δεν μπαίνει καλοκαίρι
δε χτίζουν τα πουλιά φωλιές
σε τούτα εδώ τα μέρη.

Κι όταν κοιτάζω μακριά
του ορίζοντα την άκρη
θολώνεις όλες τις γραμμές
με σβήνεις απ’ τον χάρτη.

Του νότου άνεμε θολέ
πάρε με στο πλευρό σου
να γίνω μαύρο σύννεφο
ψηλά στον ουρανό σου.