Σταγόνες από δάκρυα κυλούν στο πάτωμα για σένα
η νύχτα και τ’αντίο σου μαχαίρια καρφωμένα
στο σώμα μου που αιμορραγεί αγάπη μου κρυφή πληγή
Σταγόνα τη σταγόνα νιιώθω μια θάλασσα να γίνεται το σπίτι
ίσως να είναι η καρδιά σου από γρανίτη
δεν είδε δάκρυα ποτέ ούτε που δάκρυσε
ποτέ δε νοιάστηκε ποτέ ούτε μ’αγάπησε

Τρέχουν απ’τα μάτια μου του πόνου οι σταγόνες
πήρες τα καλοκαίρια μου και άφησες χειμώνες
όνειρα κι όρκους μιας ζωής σκόρπισες σ’ένα βράδυ
σκότωσες ότι αγαπώ μ’ένα κλεμμένο χάδι

Σταγόνες από δάκρυα κυλούν στο άδειο μαξιλάρι
και της καρδιάς το αίμα μου ματώνει το φεγγάρι
του έρωτα η μαχαιριά πονάει μέσα μου ξανά
Σταγόνα τη σταγόνα νιιώθω μια θάλασσα να γίνεται το σπίτι
ίσως να είναι η καρδιά σου από γρανίτη
δεν είδε δάκρυα ποτέ ούτε που δάκρυσε
ποτέ δε νοιάστηκε ποτέ ούτε μ’αγάπησε

Τρέχουν απ’τα μάτια μου του πόνου οι σταγόνες
πήρες τα καλοκαίρια μου και άφησες χειμώνες
όνειρα κι όρκους μιας ζωής σκόρπισες σ’ένα βράδυ
σκότωσες ότι αγαπώ μ’ένα κλεμμένο χάδι