Είχα για φίλο ένα τύπο
που ’χε ένα αστέρι για κήπο
μ’ ένα λουλούδι μόνος του ζούσε
και τ’ αγαπούσε πολύ.

Ήταν ξανθά τα μαλλιά του
φώτιζαν τη μοναξιά του
πρίγκηπας ήταν κι όπου γυρνούσε
όλο ρωτούσε γιατί.

Πέταξε πριν απ’τη δύση
ήλιος στους ήλιους να ζήσει
είπε η ζωή πάντα είναι λίγη
και πρέπει να φύγει μακριά.

Φεύγουν τα χρόνια περνάνε
ποιος ξέρει τώρα πού να ’ναι
και ποιον προφήτη
κανείς να ρωτήσει
αν θα γυρίσει ξανά.