Ποια συλλαβή κολλάει στα χείλη
ποιο «θα» το μέλλον μου ζητάει
οι φύλακες μου μ’ έχουν στείλει
στη χαραμάδα που ξεχνάει

Πάνω στο ξύλινο αλογάκι
να γράφω λέξεις που γεννούν
του πρωινού το αεράκι
πάνω απ’ τις μέρες που γερνούν

Ένα φανάρι στα Σφαγεία
όλα τα μπλε μου τα ξυπνάει
χώρισε τη ζωή στα τρία
κι όμως το σώμα με χωράει

Κι είναι η διαίρεση τελεία
μα το κρατούμενο εγώ
πόσο ν’ απέχει η παραλία
λίγο τη θάλασσα να δω

Έλα μη θυμώνεις, γέλασε
μια στιγμούλα ήταν και πέρασε
πάλι τα κομμάτια μου μετρώ
και ένα το νερό εμπιστεύομαι
και δύο τον πηλό ερωτεύομαι
κι έτσι στο κορμί σου μέσα ζω

Άναψαν φώτα στην πλατεία
οι πολυθρόνες στη σειρά
άραγε ποια κρυφή αιτία
φέρνει τα πρόσωπα κοντά

Έτσι που ίδια να φαντάζουν
σ’ ένα πολύχρωμο βιτρώ
κι όμως το νιώθω πως αλλάζουν
μέσα σ’ αυτό το βουητό

Έλα μη θυμώνεις, γέλασε
μια στιγμούλα ήταν και πέρασε
πάλι τα κομμάτια μου μετρώ
και ένα το νερό εμπιστεύομαι
και δύο τον πηλό ερωτεύομαι
κι έτσι στο κορμί σου μέσα ζω