Καλοκαιρινή βροχή
της ψυχής η αντοχή
πάλι μόνη ταξιδεύει,
στων φιλιών σου τον βυθό
να’ ταν πάλι να βρεθώ
σαν αστέρι που χορεύει.

Στους αέρηδες της Σμύρνης
έκανα τάμα ψυχής
να σε φέρουνε κοντά μου
όλοι οι δρόμοι της ζωής.

Στη γυμνή την αμμουδιά
κάποια κάστρα από παιδιά
στέκουν τώρα χαλασμένα,
να θυμίζουνε για δες
τις δικές σου τις φωλιές
που’ φτιαχνες τάχα για μένα.

Στους αέρηδες της Σμύρνης...