Μισόγελα παντού κι η ξεφτίλα χωρίς αναπαμό.
Oι ίδιοι που φωνάζουν, οι ίδιοι βγάζουν το σκασμό.
Σαματερά ξεφτίδια σάς χρωστάμε ένα ευχαριστώ·
ξεπουληθήκατε όλοι μα όλοι, εκατό τοις εκατό.
Κι έτσι κάποια όμορφα και κάποια αγίνωτα,
τα βρήκαμε εμείς απείραχτα, ξεκλείδωτα
κι αμέσως γίναμε η φωνή όσων δεν έχουν φωνή,
σύντομα κρυφά μονοπάτια και δρόμοι κοντινοί,
μικρές βλάστημες φωνές στων φιλάρεσκων την ησυχία.
Είμαστε εδώ ακόμα ζωντανοί τι ειρωνεία.
Απέτυχε η προπαγάνδα σας και τα ψευτοφτιαξίματα,
σκάβατε λάκκους γι’ άλλους, μα το όνομα σας θα μπει στα μνήματα
και φταίτε όλοι κουφάλες, φταίτε όλοι,
κι ο πολιτισμός σας μια γυάλα με φορμόλη.
Φθαρμένα ταριχευμένα ανθρωπάκια αφορίστε μας,
όλους εμάς τους ασυγχώρητους επικηρύξτε μας.
Έξω υπάρχουν ακόμα λίγοι κυνηγοί, ζωσμένοι μ’ ασκήμιες.
Ίσως προλάβετε απ’ το στόμα μας τις πιο μεγάλες βλαστήμιες.
Απόψε δίπλα σας άναψε το φυτίλι
γλεντήστε το· άλλο λίγο μένει, αγαπητοί μου φίλοι.

Λευτεριά στις φιμωμένες φωνές που μάχονται τις ασκήμιες.
Φωτιά απ’ του λαιμού μας τις χορδές οι πιο μεγάλες βλαστήμιες.
Λευτεριά, τώρα σε γεύονται οι αποκλεισμένοι, οι προδομένοι κι οι άσημοι.
Φωτιά στη γενιά του μπλα μπλα, τώρα σειρά έχουν οι βλάσφημοι.