Βρωμάει κι απόψε η πόλη χνώτα,
δύσπνοια και μπουχτισμένη ελπίδα.
Ρώτα λοιπόν αφού το θες, ξεκόλλα, ρώτα
αν έμαθα που παν ή αν είδα.

Μυρμηγκολόι που ξεμυτίζει πρωί
απ’ το ρολόι κρεμιέται μια ακτίνα
και χίλιους γύρους να φέρει μπορεί
με μια ανάσα σταμάτα – ξεκίνα.

Σβάρνα πάνε χαρές και πόνους
και τα ποδάρια τους παραπατάν στο γκρίζο.
Φύλλο δε κούνησε κι απόψε φύλλο,
γι’ αυτό είν’ ασήκωτα όσα αργά συνηθίζω

κι εγώ
παραμονεύω απ’ τη βαριά κουρτίνα,
βλέπω περνάνε, μιλάνε – κενό
που πάνε μια νύχτα είδα…

Πάνε στο όνειρο και πάλι πίσω
στο διάολο και του γυρεύουν τρέλα,
δε θα με δούνε το φως αν σβήσω,
αλλιώς αμήχανα σκάνε στα γέλια.