Μες στα βαθύσκιωτα εκεί…

Όταν σιμώνουν προς τα εδώ
οι σαλταδόροι της στιγμής,
ψάχνω και βρίσκω το κακό που κουβαλάω στα βάθια μου.

Κι αν είναι βήμα σφαλερό
που θα ’μαι ο ταπεινωτής,
έχω δυο κέρματα βαριά ν’ ακουμπήσετε στα μάτια μου.

Όταν σιμώνουν προς τα εδώ
τα ξέφτια τα σκοταδερά,

στ’ όνομα των προδομένων ζεματάω το μαχαίρι μου.

Ακροπατώντας τραγουδώ
για τα λερά θανατερά
μαντατοφόρος γίνομαι εγώ και το αγριοκαίρι μου

για σένανε στα βαθύσκιωτα εκεί.

Πού τρέχεις, τραγουδάς
Όπου χαρά κι ο μαλάκας πρώτος.
Tα παίρνεις και το γλεντάς.
Πίνεις και γελάς,
σαν ένας τζούφιος κι ακίνδυνος κρότος
γύρω απ’ τ’ αυτιά μου περνάς.

Σκάβεις τους αρμούς
χασκογελάνε μαζί σου οι νεκροί σου
τι παγερή φυλακή…
Μα στης ξεφτίλας τους σπασμούς
σε νταντεύει καλά η σιωπή σου
μες στα βαθύσκιωτα εκεί.

Όταν σιμώνεις προς τα δω
από την άφεγγη σου στράτα
λαχανισμένα τα ρολόγια σε τρέχουν στα ξέβαθα

να ρίξεις λάσπη αντί νερό

στα κινούμενα σου νιάτα,
γνωστέ κι ανήμπορε
σ’ έφτυσαν κι έμαθα

για σένανε στα βαθύσκιωτα εκεί.
Πού τρέχεις, τραγουδάς
Όπου χαρά κι ο μαλάκας πρώτος.
Tα παίρνεις και το γλεντάς.
Πίνεις και γελάς,
σαν ένας τζούφιος κι ακίνδυνος κρότος
γύρω απ’ τ’ αυτιά μου περνάς.

Σκάβεις τους αρμούς
χασκογελάνε μαζί σου οι νεκροί σου
τι παγερή φυλακή…
Μα στης ξεφτίλας τους σπασμούς
σε νταντεύει καλά η σιωπή σου
μες στα βαθύσκιωτα εκεί.