Η ώρα πέρασε κι αργείς
αμήχανα κοιτάζω
πάει περίπατο, εσύ αν δε `ρθεις
η αίσθηση της συνοχής
στάλα δεν έχω υπομονής.

Το άρωμα του φθινοπώρου
η ερημιά των στίχων
η δίψα της επιστροφής
σ’ αυτά που σε ορίζουν
στο κεφάλι μου γυρίζουν
που `σαι Περιμπανού
να χτενίσεις τα μαλλιά σου
στον καθρέφτη τ’ ουρανού.

Χαμήλωσες τα βλέφαρα
κι η θάλασσα σε πάει
ίσια στην όχθη τ’ ουρανού
κι η αγάπη αλλού ζητά
η κλωστή του νου μου σπάει ως εδώ.

Ποιο άρωμα της Ανατολής
να σ’ έκλεψε
στον άνεμο γλιστράς σαν χελιδόνι
κι εγώ μόνος στο μπαλκόνι
που `σαι Περιμπάνου
να χτενίσεις τα μαλλιά σου
στον καθρέφτη τ’ ουρανού.