Σε παίρνω
τώρα ζωντανά
στα νούμερα του κόσμου
χωρίς να σε ξέρω
χωρίς καμιά επαφή
στα νούμερα του κόσμου
η μόνη αφή είν’ η δική μου γραμμή
απέραντη μοναχική σφίξε το καλώδιο
από το άνοιγμα των ποδιών σου
ορίζεται η ζωή
σαν μια αχαλίνωτη διαστροφή

Στα πίσω καθίσματα
αλλάζουμε χτενίσματα
αθώο κορίτσι, σαν αθώο αγόρι
θα την ποθείς σαν ελατήριο
κι από τα μάτια μου θα εξαφανιστείς
για να διακτινιστείς σε κάποιων άλλων τα σπίτια
σαν τσόντα ιδιωτική
πορνοστάρ

Θα ξαναδώ το πρόσωπο σου
σαν κομμένο χάπι
στο καντράν να διαγράφει
τη μικρή ιστορία
μιας αθώας ύπαρξης
σταγόνες βροχής, τοπία σιωπής
η μόνη αφή σ’ ένα αγοραίο ταξί
σαν τα χορτάρια στους τάφους μοιάζεις και εσύ
κοιμήσου πλάι μου
μέχρι το τέλος