Τόσος καιρός
και δεν έκανα τίποτα
και τα πιο ωραία έφυγαν γρήγορα
η θλίψη μοιάζει να τα έχει ποτίσει
καμία φορά αναρωτιέμαι
τι είναι φύση
η φύση μου είναι να είμαι ένα τίποτα
να γυρνάω να πηδάω
να είμαι καλά με όλους
και αν δεν είμαι
θα το ξεχνάω

Έτσι σπατάλησα και σπαταλήθηκα
σε όσους με αγάπησαν φέρθηκα ανήθικα
ποτέ δε με πόνεσε ποιος είναι ο στόχος
και όμως χτυπήθηκα μα
δεν είμαι ο πρώτος
σαν το χώμα που πέφτει μέσα απ’ τα δάχτυλα
προσπάθησα κάποτε μα δεν τα κατάφερα
και όλα σταμάτησαν στην ίδια ώρα
μου έδωσε ο διάβολος τα δύο μου ποδιά

Τώρα αισθάνομαι να με τυλίγει το κύμα
η απέραντη ανοησία που με έκανε θύμα
απλά με ξέβρασε στην άμμο σαν πτώμα
τόσο ηλίθιος είμαι που την πιστεύω ακόμα
είναι μια απόφαση που πρέπει να πάρω
να αλλάξω τώρα
ή να εξακολουθώ να τρενάρω
είναι μικρή η απόσταση από τα ποδιά ως το κεφάλι
μα μοιάζει τόσο μεγάλη
όσο η γη από τον Άρη