Απόψε που έφερε βροχή το σύννεφο
κι είμαστε τόσο μοναχοί μες τις σκιές μας,
σαν κλωτσοσκουφιά ενός παραδείσου που έσβησε
βγάζω κι απλώνω τις μαθητικές ποδιές μας.

Μυρίζουν κάτι από εκδρομή κι από ένα μάθημα
που έχει τελειώσει πριν για διάλειμμα χτυπήσει.
Σ’ ένα χαρτάκι ξεθωριάσανε τα χρόνια μας…
Πόσο πολύ, Αλίκη, σε είχαμε αγαπήσει!

Γλάροι μ’ αγγελικά φτερά πετούν τριγύρω σου
μέσα σε θάλασσα πλατιά που ασημώνει
απ’ το φεγγάρι που συντρόφεψε τον ύπνο σου
μες σ’ αυτή τη βάρκα να μη νιώθεις τόσο μόνη.

Κι εκεί στης λεύκας τα γυμνά κλαριά ξαπόστασαν
δυο σπουργιτάκια για να πουν τα παραμύθια.
Κι ακούν ακόμη όσοι διψούσαν και δε χόρτασαν
και δεν άντεξαν να πιστέψουν την αλήθεια.

Κι εγώ που πάντα κουβαλώ ένα τετράδιο
με προσευχές και ζωγραφιές μουντζουρωμένο,
σε μια λευκή σελίδα θέλω ένα αυτόγραφο…
Ίσως να αργήσεις… μα μπορώ να περιμένω!

Πόσο σ’ αγαπήσαμε, Αλίκη, και μας λείπεις!
Είμαστε παιδιά της αφθονίας και της λύπης.
Κι αν μια μοίρα ασπρόμαυρη ξανάφτιαχνε ταινία,
θα ήσουν συμμαθήτριά μας πάλι στα θρανία