Μέσα απ’ το στόμα της ανθίζουν τα κλαδιά της
και στα αγκάθια της το σώμα σου ακουμπάει
Στα σκοτεινά σε ξεφυλλίζει, σε ξεχνάει
σου αφήνει όνειρα ως τις άκριες του χρόνου

Στα βλέφαρα της κρέμονται τα άδεια σου μάτια
στην κάθε ανάσα της τον έρωτα σου σπάει
με μια ατέλειωτη της δίψα σε κερνάει
και σε πλευρίζει ψιθυρίζοντας "χάδια"

Χρώμα και φως
Πικρός καρπός
τόσο απαλός
σαν ύπερος

Πλέεις στον ορίζοντα της μοναξιάς της
σε μια βουτιά αργοκυλάς, πάνω της πέφτεις
Ούτε ένα βήμα πια δε θα μπορέσεις
θα αιωρείσαι στην πυκνότητα της γεύσης