Έτσι γίνεται Αχιλλέα στα πολιτικά απρόσμενα.
Ο τριγμός τους, φρενιασμένα αλόγατα τη φωνή μας φράζει,
η ανευθυνότητα τον ήλιο σβήνει.
Οι αλαλαγμοί κι οι χρυσαφένιοι δίαυλοι
μπερδεύονται στα σχοινιά των καραβιών.

Κλείνονται οι πόρτες του βίου σου,
αρπάζουν τα όπλα σου
να στεριώσουν την άμυνα οι δράκοντες
και πίσω από τη φτέρη
γυμνοί να παίξουν με τις εταίρες.

Καταμεσής του πελάγου σταματώ,
θέλω να σου χαρίσω τις πέντε κορφές της γης
μαζί να θρηνήσουμε τη νιότη μας.
Έπειτα στη χαρά των θαλασσών με τον ήλιο και το φεγγάρι
να αρνηθούμε χαμένα όνειρα και καημούς,
να γνωρίσουμε τους δρόμους της πατρίδας
αφού μια μάχη θα κερδίσουμε με το δικό σου άρμα.

Οι Έλληνες δίχως μίση και υποψίες
θα σηκώσουν το δόρυ με τις ασπίδες να σμίξουν
με την ιαχή "νενικήκαμεν"!
Νικήσαμε!