Εμένα που με βλέπεις λυπημένο
αγέλαστο και πάντα σοβαρό
κουράστηκα απ’ τα λάθη να μαθαίνω
θα κάνω στο εξής ότι μπορώ
βαρέθηκα που λες να επιμένω
να αλλάξω τον κακό μου τον καιρό.

Στα βήματα σου μοίρα μου χορεύω
ζεμπέκικο βαρύ, αρσενικό
δικά μου τα κομμάτια που μαζεύω
στο θάνατο μιλώ στον ενικό
την έξοδο του κινδύνου δε γυρεύω
αφήνομαι σε σένα εν λευκώ.

Εμένα που με βλέπεις μετρημένο
ανέκφραστο και πάντα απαθή
δεν ξέρω τώρα πια τι περιμένω
δεν έχω με τον κόσμο επαφή
και να ’θελα που λες δεν προλαβαίνω
με πήρε από κάτω η ζωή .