Έπνιξες μέσα σε μια νύχτα τα όνειρα μου
βγάζοντας έτσι το μεγάλο σου το άχτι
κι αφού τα έκαψες και σκούπισες τα ίχνη
ύστερα σκόρπισες στο πέλαγος τη στάχτη.

Δεν ξέρεις τι πέρασα,
γιατί δεν αντέδρασα,
ποτέ δε με ένιωσες
γι’ αυτό απορείς.
Δεν είναι αμφίδρομο,
της στέρησης σύνδρομο,
είν’ ένα συναίσθημα
και τρόπος ζωής,
σου μένει αξέχαστη,
τη νιώσαν αταίριαστοι,
η αγάπη……..
αγάπη μου,
που εσύ αγνοείς.
Γι’ αυτό δεν αντέδρασα
κι εσύ απορείς…..

Βύθισες μέσα στη καρδιά μου το μαχαίρι
να μην υπάρχει πλέον χώρος να σε βάλει
κι αφού την έκανες κομμάτια σαν κουρέλι
έριξες πάνω στις πληγές φωτιά και ατσάλι.