Εγώ, ο αδερφός μου κι η Ρηνιώ μας
σκάβαμε το χωράφι ολημερίς.
Ο πατέρας μου μπεκρής,
χτυπούσε τη μάνα μου κι εμάς τους τρεις,
μας γέμιζε βρισιές.

Η μάνα άρρωστη βαριά
δεν άντεξε στα βάσανα η μαύρη,
για να γιατρέψουμε τη μάνα μας
πουλήσαμε το χωράφι μας στον τσιφλικά,
και πια δεν έχομε χωράφι.

Η Ρηνιώ μας έχει φιλότιμο
και ξέρει ν’ αγαπά και να λυπάται.
Μ’ ένα φουστάνι μπαλωμένο
πότε γυρνά στις γειτονιές ζητώντας
τον πατέρα το μπεκρή και πότε ξαγρυπνά
στης μάνας μας το προσκεφάλι.

Τον πατέρα τον κλείσαν φυλακή,
η μάνα πέθανε ένα πρωινό.
Η Ρηνιώ μας ζητάει δουλειά,
την πήρε φαμέγια ο τσιφλικάς
και μαζί επήρε την τιμή της.

Η Ρηνιώ μας ένοιωθε ντροπή
και πια στο σπίτι δεν ξανάρθε.
Μια μέρα τον αδερφό μου τον πήραν στρατιώτη
να υπηρετήσει πατρίδα και θρησκεία,
να υπερασπίσει οικογένεια και τιμή.