Έπεσε η νύχτα και βγήκαμε πάλι
μονάχοι στα φώτα σαν φιγούρες νεκρών.
Ο κόσμος κοιτούσε φοβόταν γελούσε
μα το `χαμε πια συνηθίσει.

Σ’ αυτήν την πόλη σαν σκουπίδια στην άκρη,
ισόβια μόνοι στην αυτόνομη στράτευση.
Μα κι αν ζούμε έτσι εμάς δε μας νοιάζει,
τουλάχιστον εμείς το θελήσαμε.

Μια γεύση αηδίας σου δίνει η σαπίλα
μα εμείς το παιχνίδι το ξέρουμε πια.
Απόβλητοι παντού χωρίς μέλλον και ελπίδα.
Δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα. ΤΙΠΟΤΑ.

Οι ώρες περνούν και οι ανάσες βαραίνουν.
Υποψίες χαράς στον καπνό του τσιγάρου.
Το τεράστιο κλουβί που μας έχουν κλεισμένους
γεμίζει με σχέδια και όνειρα.

Η νύχτα βουβή χωρίς νόημα φεύγει.
Πρέπει να αντέξουμε γιατί θα ξανάρθει.
Έτσι είναι η μοίρα αυτών που αρνούνται
να ζουν για συμφέροντα άλλων.

Και εσύ που μας κρίνεις και μας καταστάσεις,
μην κάνεις τον κόπο, δεκάρα δε δίνουμε.
Τα δικά μας μυαλά δεν μπορείς να τα αλλάξεις.
Όσους πουληθήκαν εμείς θα τους κρίνουμε. ΠΑΝΤΑ