Και τα μεσάνυχτα κυλάνε, κυλάνε,
με τις ζωές μας που περνάνε, περνάνε,
κι εσύ είσαι μοναχή.

Η σιγαλιά σου που απλώνει, απλώνει,
και το ρολόι με μαλώνει, μαλώνει,
που εσύ είσαι μοναχή.

Πάω στην κουζίνα για καφέ,
θα φτιάξω έναν διπλό,
δίχως καθόλου ζάχαρη,
και με ζεστό νερό,
στέκομαι στο παράθυρο,
κοιτάζω το σκοτάδι,
κι εκείνο το λουλούδι σου,
που έμεινε ξερό.

Η μια βραδιά τρώει την άλλη, την άλλη,
μέσα στου πόνου τη ζάλη, τη ζάλη,
κι εσύ είσαι μοναχή.

Μέσα σε μυστικά κλεισμένος, κλεισμένος,
και στην καρέκλα μου δεμένος, δεμένος,
κι εσύ είσαι μοναχή.

Πάω στην κουζίνα για καφέ,
θα φτιάξω έναν διπλό,
δίχως καθόλου ζάχαρη,
και με ζεστό νερό,
στέκομαι στο παράθυρο,
κοιτάζω το σκοτάδι,
κι εκείνο το λουλούδι σου,
που έμεινε ξερό.

Και τα μεσάνυχτα κυλάνε, κυλάνε,
με τις ζωές μας που περνάνε, περνάνε,
κι εσύ είσαι μοναχή.