Ποιος το ξέρει, ποιος το ξέρει,
πού γυρνάς τη νύχτα αυτή,
ποιος καημός και ποιο νυχτέρι,
σου ματώνουν την ψυχή.

Σβήνουν τ' άστρα ένα ένα,
κι όσα σου 'χα ειπωμένα,
γίναν δάκρυα παγωμένα,
γίνανε σιωπή.

Κρύβει η νύχτα το φεγγάρι,
κι ούτε φως ούτε λυχνάρι,
να μας βγάλει απ' το ψέμα,
κι από την ντροπή.

Ποιος βοριάς την πόρτα ανοίγει,
και για σένανε ρωτά,
τούτη η νύχτα πώς θα φύγει,
δίχως φως χωρίς φωτιά.

Σβήνουν τ' άστρα ένα ένα,
κι όσα σου 'χα ειπωμένα,
γίναν δάκρυα παγωμένα,
γίνανε σιωπή.

Κρύβει η νύχτα το φεγγάρι,
κι ούτε φως ούτε λυχνάρι,
να μας βγάλει απ' το ψέμα,
κι από την ντροπή.

Σβήνουν τ' άστρα ένα ένα,
κι όσα σου 'χα ειπωμένα,
γίναν δάκρυα παγωμένα,
γίνανε σιωπή.

Κρύβει η νύχτα το φεγγάρι,
κι ούτε φως ούτε λυχνάρι,
να μας βγάλει απ' το ψέμα,
κι από την ντροπή