Πίσω απ’ τις γρίλιες ο μουντός ουρανός
βρέχει λουκέτα να κλειδώσεις το φως.
Ο αέρας σέρνει σαν τα φύλλα λαούς,
φυσάει τον τρόμο να λατρέψεις θεούς.

Να δεις στη λάμψη των κεριών τη μαμά,
στο τοίχο να χαϊδέψεις χρυσά μαλλιά.
Πίσω απ’ τις γρίλιες ο μουντός ουρανός
βρέχει λουκέτα να κλειδώσεις το φως.

Και της Βοσνίας η μέρα,
ματωμένη μπανιέρα
να βαφτίσεις νεκρούς.
Κι εγώ μια μαύρη μητέρα
που μισεί τον αέρα
και ανθρώπους θεούς.

Πάνω στην γέφυρα λιωμένοι εραστές,
φιλιούνται με αίμα να ξορκίσεις το χτες.
Οι νύχτες πέφτουν ξεραμένες στη γη,
σε ικετεύουν να αλλάξεις μορφή.

Να δεις τον θάνατο χιλιάδων πουλιών,
κομμένα χέρια να φιλήσεις παιδιών.
Πάνω στην γέφυρα λιωμένοι εραστές,
φιλιούνται με αίμα να ξορκίσεις το χτες.

Και της Βοσνίας η μέρα,
ματωμένη μπανιέρα
να βαφτίσεις νεκρούς.
Κι εγώ μια μαύρη μητέρα
που μισεί τον αέρα
και ανθρώπους θεούς.