Νέα Υόρκη και να παίζω στην Αστόρια
κι είναι χάρτης η πλατεία ελληνικός,
έξω η πόλη εφιάλτης κι η βλεννόρροια
μα εδώ μέσα η Ελλάδα γενικώς
ένας χώρος από πρόσωπα και φώτα
που όλα κρύβονται με μάσκαρα και ρουζ
κάπου έξω είναι ο φόβος που χαράζει
τα όνειρά τους στης ταφόπετρας τα μπλουζ.

Με τα σήματα κινδύνου αναμμένα
με το Χάρλεμ που ολοένα αιμορραγεί,
γριά μάνα πού τηνε πας τη λάμπα
κάθε σεντς δυο κερδισμένοι δυο νεκροί
κι εκεί που ο έρωτας φωνάζει απελπισμένος
θα σου πω τη μοναξιά μου μ’ ένα τανγκό,
η Ελλάδα στην Αστόρια τραγουδάει
φορτωμένη με καδένες και στυλό.

Τούτα μόνο είναι τα νέα μου και μαζί τους
το τραγούδι μου τελειώνει κάπου εδώ.