Πέντε πέρδικες πιτούσαν
και στον κάμπο `λογυρνούσαν,
για τα μας τα δυο ρωτούσαν,
γιατ’ ισένα, γιατ’ ιμένα,
για τα δικά σου μαύρα ματιά,
κάνω μαύρα μονοπάτια.
Θα σι πάρω, δε σ’ αφήνω,
και στην Πόλη θα σι πάγω,
πέντε ντούμπλες θα σι βάλω
κι φλουρί θα σ’ αρματώσω.