Να κλαις
έτσι ο πόθος ποθεί
η φωτιά ν’ απλωθεί
μυστικό κι ένστικτό μου βαθύ

Να κλαις
που δυο μάτια κοιτάς
και να χάνεται ο χρόνος
μια στιγμή, χρόνια ή μήνες

Αργά
να φιλάς το φιλί
σαν εξαίσια απειλή
να ξεσπάει σαν το κύμα με μιας

Να κλαις
να ζητάς να σωθείς
με φωτιά να ενωθείς
κι απ’ το είναι να φτάνει
ο λυγμός ως τα χείλια

Να κλαις
τί πληγή ν’ αγαπάς
λαβωμένος να πας
μες στου κόσμου το γλέντι απών

Να κλαις
που νυχτώνει χωρίς
κάποια ελπίδα να βρεις
πόσα πέπλα έχει η νύχτα

Φωτιά
σε φαρέτρα χρυσή
για να μένει μισή
απ’ τον έρωτα πάντα η καρδιά

Ποτέ
πάνε χρόνια είχα πει
μα ξανάρθε η αστραπή
κι είπα
βάλε στο ευάλωτο εγώ
δυο ποτήρια

Να κλαις
έτσι ο πόθος ποθεί
η φωτιά ν’ απλωθεί
μυστικό κι άγγιγμά μου βαθύ
να κλαις...